EEN BIJZONDERE KERST 2022

 

Nataliya Lazarenko zorgde voor het idee. Tijdens een Teamsvergadering van de VNG commissie Europa&Internationaal op 16 november vroeg zij namens de Oekraïense vereniging van gemeenten (AUC) of er brandweerwagens beschikbaar waren omdat daar in Oekraïne een gebrek aan is. Meteen na de vergadering heb ik contact gezocht met de Veiligheidsregio Fryslân om na te gaan wat er mogelijk was. Het bleek dat dit landelijk wordt georganiseerd en dat wordt gekeken welke voertuigen beschikbaar zijn. Vervolgens vroeg ik mij af of er ook een behoefte zou zijn aan ander rijdend materieel. Dus contact gelegd met Nataliya en deze vraag gesteld. Al snel bleek dat de behoefte groot was, mede doordat veel civiele voertuigen nu voor het leger moeten worden ingezet. Zij gaf bij navraag aan dat de gemeente Nedryhailiv zich had gemeld. Deze gemeente die circa 5000 inwoners telt, ligt in het noordoosten van Oekraïne, nabij de Russische grens. De regio werd bezet door de Russen maar werd door het Oekraïense leger heroverd. 

 

Voorbereiding

Eerst moest worden geïnventariseerd of wij voertuigen hadden die beschikbaar waren. Een VW Caddy en een bestelbus bleken binnenkort te moeten worden vervangen. Toen in het college gepeild of het plan om auto’s namens de gemeente te schenken door iedereen werd omarmd. Dat bleek absoluut het geval, niet voor niets zijn wij dit jaar door de VNG uitgeroepen als meest grensverleggende SDG (Sustainable Development Goals) gemeente van Nederland. Van grensverleggend naar grensoverschrijdend is maar een kleine stap. De beide auto’s waren echter nog in gebruik omdat vervanging op zich liet wachten totdat op 16 december bleek dat de VW Caddy beschikbaar was. Het zou fantastisch zijn als de auto nog voor de kerst oostwaarts zou kunnen maar dat was wel erg kort dag… Eerst maar even in de agenda gekeken wat mogelijk zou zijn. Met kunst en vliegwerk zou donderdag 22 december vertrekken een optie zijn. Excuses aan Hein en Ann-Marie die al lang geleden van Kenniscentrum Europa Decentraal (KED) afscheid hebben genomen. Dit zou nog formeel met een etentje, dat diverse malen was uitgesteld, worden gevierd en dan moet ik toch nog afzeggen. Ook excuses aan de familie met wie al afspraken waren gemaakt. Dank allen voor jullie begrip. Mijn echtgenote, Eskea, zou het ook qua data met haar afspraken kunnen plooien en dat was heel erg mooi want alleen rijden en dan ook nog deels met kerst zou niet echt fijn zijn. Er moest dan wel veel geregeld worden en als er toch ruimte in de auto zat zou het mooi zijn om ook nog spullen te kunnen meenemen. Er is een grote behoefte aan aggregaten en voor de kinderen zou het ook mooi zijn om iets te kunnen meenemen. 

 

Allereerst de vraag hoe de VW getransporteerd zou kunnen worden. Een oprijwagen bleek duur en als de verhuurders hoorden dat deze naar Oekraïne zou rijden bleek dit een probleem. Een eigen bestelbus als trekker voor een auto-ambulance die wij als gemeente zelf bezitten bleek ook geen optie omdat deze niet sterk genoeg gemotoriseerd waren om twee ton te trekken. Een spontaan fantastisch aanbod kwam van John van der Veen van de Van der Veen Autogroep uit Gorredijk. Hij stelde gratis een bestelauto ter beschikking en zorgde ook nog dat de auto voor vertrek nieuwe winterbanden omgelegd kreeg vanwege de mogelijke barre weersomstandigheden onderweg. Wat een mooi aanbod en hiermee was het vervoer geregeld, behalve het papierwerk dan. Het was zeer belangrijk dat dit op orde was. Een dag voor vertrek heb ik in Heerenveen bij een zeer vriendelijke meneer van de RDW de kentekenplaten van de Caddy ingeleverd en de papieren gekregen die voor de nieuwe Oekraïense eigenaar bestemd waren. Feitelijk wordt een auto vanuit de EU naar een niet EU land geëxporteerd. Dan is het van belang dat alles klopt bij het passeren van de Poolse en Oekraïense grens en je niet van louche autohandel wordt verdacht.

 

Om te voorkomen dat je een hele dag aan de grens moet staan is het handig om duidelijk te kunnen maken dat je met hulpgoederen onderweg bent. Vooral contacten zijn nuttig. Zo heeft Marshall (vergelijkbaar met een Commissaris van de Koning in NL) Ortyl van Podkarpackie, die ik goed ken via het Comité van de Regio’s, gezorgd dat wij voorrang kregen bij de Poolse grens en een brief van de burgemeester van Nedryhailiv was belangrijk bij de Oekraïense grens. Advies is ook heel erg welkom en eerdere ervaringen zijn nuttig. Toen Eskea en ik met de Pasen via De Friese Rijders levensmiddelen naar Oekraïne mochten brengen en vluchtelingen mee terugnamen naar Nederland hebben wij kennisgemaakt met Igor, die ons nu goede tips heeft gegeven.

 

In de zes dagen voor het vertrek is een vraag uitgezet onder onze ambtenaren om speelgoed en knuffels te verzamelen zodat deze konden worden meegenomen. De respons was geweldig. Ook werden aggregaten gezocht en het lukte nog om er drie te pakken te krijgen. Super dat buurman Marcel, die de avond voor wij vertrokken nog een aggregaat langs kwam brengen. Ook lukte het nog om wat gereedschap te verzamelen, waar een grote behoefte aan was. 

 

Op weg

Donderdagmorgen haalden wij in alle vroegte de auto op in Gorredijk om te beginnen aan de reis van zo’n 1500 km naar de bestemming. Een benzinestation net over de grens tussen Polen en Oekraïne. Na nog geen halfuur rijden komen wij op de A7 bij Frieschepalen in de file terecht omdat een kraanwagen in de brand staat. Wij staan er kort achter maar kunnen er pas na tweeënhalf uur wachten voorbij. Een goed begin dus. Wij hoopten over de grens in Polen te kunnen overnachten maar dat lukte dus niet. In Cottbus, vrij dichtbij de grens, vonden wij na dertien uur onderweg te zijn geweest, een hotel. De volgende morgen vroeg op omdat de kans om Polen zonder files door te komen net zo groot is als de kans dat Oranje de wereldtitel voetbal wint. En inderdaad na twaalf uur rijden (maar dat is wellicht een niet het goede woord want stilstaan kwam net zo vaak voor) kwamen wij aan in een hotel net voor de grens tussen Polen en Oekraïne. Wij hadden om zeven uur afgesproken om aan de grens te staan en dat was ook het geval maar door alle formaliteiten kwamen wij pas om half tien aan bij OKKO, het tankstation net over de grens en de plek waar de overdracht zou plaatsvinden. Dat had overigens veel langer geduurd als wij niet de eerder genoemde papieren hadden gehad. 

 

Ontmoeting

Burgemeester Kostiantyn Volkov en zijn twee begeleiders stonden al reikhalzend naar ons uit te kijken. Zij hadden al uren staan wachten en moesten na de overdracht nog 900 km rijden naar hun gemeente. Het contact was zeer hartelijk en de taalbarrière bleek makkelijk te overbruggen. Wij kregen cadeau’s zoals speciale thee, honing en prachtige boeken, wat ons toch verlegen maakte. Het is voor ons een voorrecht om in een vrij en vredig land te wonen en wat wij geven is maar heel nietig als je ziet hoe groot de nood is in Oekraïne en het is goed om te bedenken dat men ook voor onze vrijheid en democratie in Europa vecht. Eskea en ik hebben door deze ontmoeting allebei geconstateerd dat dit de meest bijzondere kerst is geworden die wij ooit ervoeren. Kostiantyn hebben wij misschien 20 minuten gesproken maar die ontmoeting zullen wij nooit meer vergeten.

 

Terugreis met hindernissen

Na afscheid te hebben genomen van onze Oekraïense vrienden en helden, weer terug de grens over. Dat zal vast niet veel tijd kosten maar hier hadden wij het mis. Bij de registratie van de voertuigen op de heenweg was een fout gemaakt door de douanebeambte en dat bleek toen wij weer terugwilden. Na veel communicatie in mijn beste Oekraïens (en dat is wat roestig) en hulp van Yulia van de AUC mochten wij na twee uur wachten de grens weer over. De Poolse grens was geen grote barrière dankzij de wonderbrief van de Marshall en toen na vijf uur minder grensverleggend gedoe gingen wij weer op weg naar huis. “Driving home for Christmas” zou ik een grote poëet nazeggen. Nu zouden wij niet voor kerstavond thuis zijn maar dat kun je ook prima in het buitenland meemaken. Een preek van vorig jaar via Spotify luisteren geeft ook wat kerstgevoel. Alleen hadden wij het vorig jaar nog over Corona. Sterker nog, de voorganger gaf nog aan dat wij het gelukkig niet over een oorlog hoefden te hebben. Een paar maanden later zag de wereld er heel anders uit… Wel sprak hij erover dat de geboorte van Jezus plaatsvond tijdens de Romeinse bezetting. De link met de Russische bezetting van een deel van Oekraïne is snel gelegd.

Doordat je moet rijden met een grote bestelbus en een lange auto-ambulance kun je niet snel rijden. Je mag op de snelweg maar 80 km per uur maximaal en dat is ook snel genoeg. Het gevaarte is al met al 12 meter lang. Wij hoopten net over de Poolse grens in Duitsland te kunnen overnachten maar dat was wat te ambitieus aangezien wij in totaal vijf uur bij de grenzen hadden doorgebracht. Overnachten in Polen is ook prima en dus een hotel met restaurant gereserveerd. Onderweg hiernaartoe ging het bijna mis. Het was donker en nat onderweg en dat zorgde er vermoedelijk voor dat een Poolse automobilist onze auto-ambulance/aanhanger niet zag. Om auto’s te kunnen laten invoegen reden wij op de linkerbaan van de snelweg. Een auto wilde klaarblijkelijk achter ons van de rechter- naar de linkerbaan en deed dit te vroeg zodat bij tegen de achterzijde van de aanhanger aanreed. De aanhanger en dus ook de bestelbus kreeg daarbij een grote zwieper en met heel veel moeite kon ik voorkomen dat de bus tegen de vangrail reed. Goddank had ik mijn handen stevig aan het stuur en kon ik net op tijd het slingeren verminderen. Op de vluchtstrook zagen wij dat de aanhanger geen schade had maar de auto van de Pool wel. Erg vervelend voor hem maar het had nog slechter kunnen aflopen. Eenmaal beduidend later dan gepland in het hotel aangekomen bleek er geen restaurant te zijn en er was er ook niet eentje in de buurt. Gelukkig hadden wij nog een zak chips dus wij hoefden niet op kerstavond met honger naar bed. Wel waren wij erg dankbaar voor de afloop.

 

Rijden op eerste kerstdag in de morgen is heerlijk. Nog nooit zo rustig gereden en dat was heel erg fijn omdat wij nog wel een aardige rit voor de boeg hadden. Na weer een dag van twaalf uur (en nu wel grotendeels rijden) kwamen wij moe maar voldaan weer in Gorredijk aan. Hier bleken wij het hek van het gemeentebedrijf niet in te kunnen en moesten allerlei mensen worden gebeld om het alsnog geopend te krijgen. Onze eigen auto stond namelijk achter het hek en die hadden wij nodig om thuis te komen. Na de ervaringen met het oversteken van grenzen zou je zeggen dat dit toch niets voorstelde, maar na 3000 km in vier dagen en een paar hindernissen onderweg wilden we toch wel erg graag naar huis. Met dank aan Johan en Anne kon dat uiteindelijk wel en nu kunnen wij terugkijken op een hele bijzondere ervaring en wij zijn blij weer veilig thuis te zijn.

 

Dank

Er bestaat een heel groot risico dat ik mensen vergeet maar vergeef mij dat alstublieft. Onze reis was niet mogelijk geweest zonder Nataliya en Yulia van de AUC, burgemeester Kostiantyn Volkov, de VNG, Marshall Wladyslaw Ortyl, Adam Lazarski, Igor en Vitaliy van Smolin Ministries, Van der Veen Autobedrijven, de gemeenteraad van Opsterland, de gevers van de aggregaten, het speelgoed en de knuffels, onze ambtenaren en in het bijzonder Johan, Anne en Alfred, alsmede mijn collega’s van het college, burgemeester Lex Roolvink, secretaris Sandra van ’t Hooge, Anko Postma, Durk Durksz en Libbe de Vries. Last but not least mijn echtgenote die mijn soms wat wisselende humeur heeft doorstaan, routes heeft opgezocht, spullen heeft gesjouwd en nog veel meer heeft gedaan. Bedankt iedereen en als de oorlog niet snel voorbij is dan zullen wij vast nog een keer op pad moeten. Hopelijk zijn er andere gemeenten, provincies en waterschappen die ook voertuigen en andere zaken kunnen schenken. Als u advies kunt gebruiken bel of mail mij alstublieft. 

 

Siegerswoude, tweede kerstdag 26 december 2022

 

Naar Oekraïne en terug

Het is heel zinvol om bij rampen geld over te maken naar giro 555 of naar de rekening van andere hulporganisaties. Toch blijft er soms een gevoel van machteloosheid aanwezig omdat je zelf niet echt iets concreets kunt doen. Je ziet de beelden op de televisie van de ellende na een aardbeving op Haïti en je hoopt dat met jouw financiële bijdrage hulp op de goede plek terechtkomt. Met de oorlog in Oekraïne komt ineens de nood heel dichtbij. Dan wordt het wel mogelijk om op meer manieren hulp te bieden. Zo wordt bijvoorbeeld door particulieren huisvesting aangeboden voor vluchtelingen en zetten vrijwilligers zich in begeleiding. 

In Opsterland in Friesland heeft, kort na het op gang komen van de vluchtelingenstroom, zich een aantal vrijwilligers opgeworpen om driemaal per week met een personenbusje vol goederen naar de grens tussen Polen en Oekraïne te rijden en vluchtelingen mee terug te nemen naar Nederland. Onder de naam “Friese Rijders”, onderdeel van de christelijke organisatie Unite in Christ, is een goed geoliede organisatie bestaande uit vrijwilligers, uit de grond gestampt.  Die heeft inmiddels veelal via kerken met betrouwbare organisaties en personen in Polen en Oekraïne contact gelegd. 

Tijdens een voorlichtingsavond in de Ontmoetingskerk in Ureterp, waarbij ervaringen van de rijders werden gedeeld en verteld werd over de nood, besloten mijn vrouw Eskea en ik om ons ook als rijders op te geven. Na de intake en screening konden wij als rijdersteam worden ingezet. Vanwege ons werk waren wij alleen maar in het paasweekend beschikbaar, maar dat bleek inpasbaar en zo zijn wij als “rit 19” op Goede Vrijdag om vijf uur ’s morgens vertrokken naar Polen met een volle bus.

Wij hebben voorafgaand aan het vertrek een inzamelingsactie gehouden. Eskea heeft met een vriendin een hele dag bij een supermarkt in Ureterp gestaan om levensmiddelen, toiletartikelen en vrij verkrijgbare medicijnen te verzamelen. Het resultaat was boven verwachting. In totaal 33 bananendozen vol en daarnaast ook nog contant geld om de brandstof- en verblijfkosten te kunnen dekken. Ook de veelal zeer positieve reacties waren hartverwarmend. Door familie, vrienden en bekenden is gedoneerd en in totaal is bijna 1000 euro ingezameld waarmee ook nog spullen konden worden aangeschaft waaraan specifiek behoefte is. 

Het eerste gedeelte van de reis verliep heel voorspoedig. In Duitsland is op Karfreitag alles gesloten dus geen spitsverkeer en geen vrachtwagens. De bestemming was een hotel in Jaroslaw, ruim 1400 kilometer rijden. De verwachte aankomsttijd was ongeveer acht uur ’s avonds. Een mooie tijd want dan konden wij na het eten op tijd naar bed omdat de volgende morgen de wekker weer om kwart voor vijf zou aflopen om tegen zes uur bij de Pools-Oekraïense grens te staan. Net over de grens zouden wij onze goederen overladen en een oudere dame uit Charkov meenemen weer terug de grens over.  

Onze voorspoedige reis in Duitsland kreeg een ander vervolg in Polen. Hier erg veel drukte op de weg en diverse files. Tot tweemaal toe hebben wij lang stilgestaan vanwege een ongeval. De laatste keer zelfs twee uur. Uiteindelijk kwamen wij pas om half één ’s nachts in het hotel aan. De receptionist keek ons wat vreemd aan toen hij aangaf dat ontbijten vanaf zeven uur mogelijk was en wij antwoordden dat wij al om vijf uur zouden vertrekken. De kamer kostte 37 euro per nacht en dat is voor Nederlandse begrippen niet duur maar als je er maar vier uur in slaapt wordt het toch nog relatief duur…

Op naar de grens. Hoe zou dat gaan? Wij hadden verhalen gehoord over uren wachten en omdat wij zowel heen als terug de grens over moesten, hadden wij ons op alles voorbereid. Inderdaad zagen wij bij aankomst al een lange rij auto’s staan. Die stonden te wachten tot de grens om zeven uur open zou gaan. In verband met de avondklok in Oekraïne is deze ’s nachts gesloten. Omdat hulpgoederen voorrang krijgen konden wij meteen naar de grenspost doorrijden waar onze paspoorten en autopapieren door vele Poolse en daarna Oekraïense handen zijn gegaan. Binnen anderhalf uur de grens over is snel en toen wij bij het eerste tankstation na de grens aankwamen, was onze contactpersoon Boris al aanwezig. Na een hartelijke begroeting en een update over de situatie ter plaatse werden de goederen snel overgeladen in zijn bus. Inmiddels was onze eerste passagier, Elena, ook aangekomen. Zij werd door haar zoon gebracht, die ons op zijn telefoon een filmpje toonde van een kapotgeschoten flatgebouw in Charkov, dat hij de dag ervoor had gemaakt. Wat al duidelijk was bleek nu ook weer; door de Russen worden ook burgerdoelen beschoten en het is logisch dat bewoners de steden die onder vuur liggen, ontvluchten. Zij zijn hun leven niet zeker. 

Elena haar dochter en kleinkind bevinden zich al in Nederland en zij wil zich graag bij hen voegen. Het blijkt een bescheiden vrouw te zijn die zeer vriendelijk is. Zij spreekt geen Engels dus met handen en voeten of Google Translate wordt gecommuniceerd. Nadat zij en wij afscheid van haar zoon hebben genomen met de verzekering dat wij goed op haar zullen passen, gaan wij weer richting de Poolse grens. Na alle formaliteiten zijn wij een uur later onderweg naar het station van Krakow om daar Yulia op te halen, een jonge vrouw die naar Polen was gevlucht vanuit het oosten van Oekraïne waar de gevechten hevig zijn. Na enig appen en zoeken wordt zij getraceerd en de tweede passagier stapt in onze bus. Het is belangrijk dat de organisatie van de Friese Rijders over betrouwbare contacten beschikken en dat dit vertrouwen er over en weer is, want het moet toch wel spannend zijn om bij onbekende mensen in een busje te stappen en vervolgens naar een onbekend ver land vervoerd te worden waar je toekomst onzeker is.

Elena en Yulia blijken het goed met elkaar te kunnen vinden en dat is fijn. Daarnaast spreekt Yulia een beetje Engels en dat is helpend. Nu onderweg naar Wrocław om meer passagiers op te halen. In eerste instantie zou er een gezin met drie kinderen meegaan maar de autoriteiten hadden de benodigde toestemming nog niet gegeven zodat wij onderweg hoorden dat vijf vrouwen in hun plaats mee zouden reizen. Het ophaalpunt was een oude school die dienst doet als noodopvang. Hier werden wij zeer hartelijk door de hulpverleners ontvangen. Wij kregen koffie, thee en een maaltijd aangeboden omdat wij even op de passagiers moesten wachten die zo kort van tevoren te horen hadden gekregen dat zij naar Nederland zouden gaan, dat zijn nog bezig waren met inpakken. De maaltijd hebben wij afgeslagen. Het voelt toch wat ongemakkelijk om te eten wat voor de vluchtelingen bestemd is. Na de thee bleken de dames gereed en zo maakten wij kennis met Svetlana met twee dochters en Tanya met één dochter. De hulpverleners zorgden voor de vertaling van alle vragen die de vluchtelingen hadden. Hoe komen wij als de oorlog voorbij is weer terug? Doen jullie dat ook? Kunnen wij aan het werk in Nederland? Waar komen wij terecht? Volkomen logische vragen die wij niet allemaal konden beantwoorden. De onzekerheid moet echt vreselijk zijn voor deze vrouwen die voorheen nooit buiten Oekraïne waren geweest en nu meer dan 2000 kilometer van huis in een onbekend land worden gehuisvest.

Omdat de dag ook vroeg was begonnen zijn wij niet langer dan tot zes uur doorgereden. In Duitsland, nabij Dresden hebben wij een hotel geboekt zodat kon worden uitgerust en gegeten. De menukaart bleek een uitdaging maar na geluiden van een kip, varken en een vis, kon een keuze worden gemaakt. Om kwart over negen vielen wij als een blok in slaap tot vijf uur toen kerkklokken een kwartier lang kenbaar maakten dat het Paaszondag was geworden. Goed om ook dat te gedenken. Na dit bijzondere intermezzo sliepen wij snel weer en om zeven uur weer opgestaan om gezamenlijk een paasontbijt te nuttigen alvorens de laatste etappe naar Nederland zou aanvangen. 

Door de vluchtelingen is niet veel gedeeld over hun ervaringen maar de verslagenheid en onzekerheid is heel goed merkbaar. Een auto met een Oekraïens kenteken zorgde bij Tanya voor een huilbui en de sfeer was nooit ongedwongen. Yulia vroeg zich in de buurt van Hannover af wanneer wij nu eigenlijk de Pools-Duitse grens waren overgestoken. Wij vertelden haar dat dit de dag ervoor rond vijf uur het geval was geweest. Zij was stomverbaasd want waar was dan de controle geweest. Die is er niet, dat komt door de EU, zeiden wij. Het Schengenverdrag was wat lastig om precies uit te leggen. Bij de grens tussen Duitsland en Nederland hebben wij dus laten zien hoe gemakkelijk je van het ene land in het andere komt. Dat zorgde voor veel verwondering. 

Wij hebben onze passagiers in Donkerbroek en Ureterp bij twee gastvrije gezinnen gebracht. Hier kunnen zij op adem komen voordat zij naar de centrale opvang is Heerenveen gaan om daarvandaan naar een meer permanente plek gebracht te worden. Het afscheid was alsof wij elkaar al heel lang kenden. De vluchtelingen zullen wij ons blijvend herinneren en wij bidden voor hen als zij in een weliswaar gastvrij land wel een onzekere toekomst tegemoet gaan.

*omwille van privacyredenen zijn de namen gefingeerd

 

Verkiezingen en Oekraïne

Maandenlang zijn wij bezig geweest met de voorbereidingen op de gemeenteraadsverkiezingen. Het programma schrijven, kandidaten zoeken, een campagnecommissie samenstellen en bedenken hoe je de aandacht van de kiezers trekt. Je kunt je op veel voorbereiden maar dat er kort voor de verkiezingen een oorlog zou uitbreken, was voor ons niet te voorzien. 

Ineens komen de onderwerpen waar wij ons druk over maakten, woningbouw, klimaat, zorg, veiligheid en economie, in een ander licht te staan. Natuurlijk zijn alle plannen voor de komende jaren niet verdwenen maar van het ene op het andere moment gaat het over de opvang van vluchtelingen en over het minder of niet meer afhankelijk zijn van Russisch gas. Ook komen er op het gemeentehuis vragen binnen over schuilkelders. Iedereen vraagt zich af hoe ver Poetin zal gaan om zijn territorium uit te breiden.

Niet het Russische volk maar de dictator bepaalt dat er jonge dienstplichtige soldaten naar het front worden gestuurd. De zogenaamde democratie in Rusland is een farce. Wie een afwijkende mening heeft wordt voor langere tijd opgesloten of wordt verbannen. De vrije pers wordt gemuilkorfd en propaganda zorgt ervoor dat het volk een volledig vertekend beeld heeft van de werkelijkheid. 

Zo kun je concluderen dat wij in Nederland heel erg gezegend zijn met de vrijheid die wij sinds 1945 mogen hebben. Wij kunnen het hartgrondig oneens zijn met onze premier of met de volksvertegenwoordigers. Wij mogen demonstreren, onze mening in talkshows ventileren, ingezonden stukken naar de krant sturen en via de social media onze frustratie uiten. Dat is een groot voorrecht. Als wij dit koesteren zullen wij ook bij verkiezingen onze stem moeten laten horen. Graag met een stem op de ChristenUnie natuurlijk maar als u ons gedachtengoed niet deelt, dan op een andere partij, maar ga stemmen! 

Ondanks alle onzekerheid, nood en oorlog, mogen wij weten dat God onze reddingsboei mag zijn. Niet dat alle ellende zomaar verdwijnt als wij Hem zoeken en Zijn zoon Jezus als onze Heer en Heiland accepteren. Maar als wij dat doen krijgen wij wel de garantie op een behouden thuiskomst. Dat is onze hoop en verwachting als Christenen. Voor deze en de komende tijd wens ik u allen Gods onmisbare zegen toe!