PINKSTEREN IN OEKRAÏNE
Na het afleveren van de ambulance in januari van dit jaar, ging de actie van Oksana verder. Er is een grote behoefte aan medische hulpmiddelen zoals rolstoelen en looprekken. Daarnaast was een vervoermiddel nodig om al of niet gewonde burgers te evacueren in noodsituaties en materieel te kunnen meenemen. Dankzij schenkingen in natura en financiële donaties via de website steunactie.nl was begin mei genoeg verzameld om een VW pick-up, gedoneerd door de gemeente Opsterland, te vullen.
De open laadbak was wel een probleem omdat sommige hulpmiddelen niet nat mogen worden. Een oplossing werd gevonden bij Maatwurk Ondersteuning in Gorredijk. Dit is een fantastische organisatie die mensen met een beperking ondersteunt en stimuleert om hun arbeidsvaardigheden verder te ontwikkelen. Zij hebben geheel kosteloos een prachtige opbouw gemaakt die met een zeil kon worden afgedekt zodat niet alleen veel spullen konden worden meegenomen maar ook droog zouden blijven bij onverhoopte regenval.
De pick-up met door Maatwurk gemaakte opbouw
Een uitdaging is het papierwerk. Bij het passeren van de Pools/Oekraïense grens moet je zorgen dat alles in orde is om lange wachttijden te voorkomen. Aangezien mijn echtgenote en ik inmiddels al enige ervaring hadden met het over de grens brengen van auto’s met inhoud, gingen wij de donderdag voor Pinksteren vol goede moed op pad. De eerste etappe ging door Duitsland en net over de grens met Polen werd overnacht. Een lange dag rijden maar redelijk voorspoedig. De tweede dag reden wij naar een locatie dichtbij de Oekraïense grens en hoewel het aantal kilometers minder was dan de eerste dag hebben wij er niet minder lang over gedaan in verband met files waarvan er één erg lang was vanwege een ongeluk aan de andere kant van de snelweg met een vrachtwagen die op zijn kant lag. De inhoud bevond zich deels op onze weghelft. Zo ben je snel een volle dag onderweg.
De zaterdagmorgen vroeg opgestaan om bijtijds bij de grens te zijn. Je moet namelijk ook rekening houden met een uur tijdverschil als je Oekraïne binnenrijdt. Van Marshall Wladyslaw Ortyl, het hoofd van de Poolse regio Podkarpackie en goede bekende via het Comité van de Regio’s, hadden wij weer een aanbevelingsbrief gekregen dus Polen uit was geen probleem. Wij rekenden ons al bijna rijk… Toen de Oekraïense grens. De controle van de hulpgoederen verliep voorspoedig, alleen de controle van de autopapieren nog. Hier kwam een adder onder het gras vandaan. Sinds korte tijd waren er restricties bij het rijden van een auto met een tijdelijk kenteken door Oekraïne. Dat wisten wij dus niet. Om een lang verhaal kort te maken; na veel bellen, overleggen, ijsberen, hopen en bidden, kwam er via de stichting, de ontvanger van de auto, een document bij de douanebeambte binnen dat in een verlossende stempel resulteerde. Na zesenhalf uur mochten wij Oekraïne binnenrijden. Dank aan een ieder die zich op de zaterdagmorgen heeft ingezet!
De felbegeerde stempel
Toen nog een uurtje of vier naar Oedjhorod, onze eindbestemming, rijden. De omgeving is prachtig, je zou bijna vergeten dat je door een land in oorlog rijdt. Wel valt op dat je onderweg alleen oude(re) mannen en vrouwen ziet. Toen wij eindelijk op onze bestemming kwamen werden wij bijzonder hartelijk ontvangen door onder andere de echtgenoot van Oksana, Pavlo en door de lokale burgemeester. Hartverwarmend was het weerzien met de burgemeester van Nedryhailiv en zijn echtgenote, die bijna 1100 kilometer hadden gereden om ons te ontmoeten. Zij komen uit de Sumy regio, dichtbij de Russische grens. Het offensief van de Russen is een ernstige bedreiging. Zij zijn eerder bezet geweest maar zijn gelukkig weer bevrijd. Nu dreigt opnieuw het gevaar dat de vijand dichterbij komt en ook bombardementen zijn in de regio aan de orde van de dag. In de locatie waar wij mochten overnachten, een voormalig hotel, worden Oekraïense vluchtelingen opgevangen die veelal huis en haard verloren hebben.
Met Natalia en Konstantin Volkov
De auto en de hulpmiddelen hebben wij overgedragen aan Bas, een vertegenwoordiger van een stichting die medische bijstand verleend aan soldaten en burgers. De dankbaarheid is groot en dat voelt wel wat ongemakkelijk. In Oekraïne strijden jonge soldaten ook voor onze vrijheid en democratie en daar moeten wij hen zeer dankbaar voor zijn. Wij dragen vanuit Friesland maar een heel klein steentje bij en dan ook nog vanuit een hele comfortabele positie. Je bedenkt je steeds meer dat de aanstaande Europese verkiezingen wel echt ergens over gaan en dat veiligheid en vrijheid een groot en zeer te verdedigen goed zijn.
Op zondag, eerste Pinksterdag, kregen wij een rondleiding door het dorp waarbij wij een gerenoveerde school bezochten, waarin de bomshelters eraan herinneren dat de oorlog een dagelijkse realiteit is in heel Oekraïne. Vervolgens zijn wij naar het centrum van Oedjhorod gegaan waar het lijkt alsof het leven gewoon zijn gangetje gaat. De foto’s van gesneuvelde militairen die je in restaurants en winkels ziet staan getuigen echter van wat anders.
Zondagmiddag zijn wij door een delegatie naar de Oekraïens-Slowaakse grens gebracht en wij werden hartelijk uitgezwaaid. Door een bekende van de burgemeester zijn wij vervolgens naar Košice gereden. De stad die wij in januari bij het brengen van een ambulance ook al hadden bezocht. Op maandagmorgen was er tijd om in de stad rond te lopen en de kathedraal te bezoeken. Een wat bijzondere tweede Pinksterdag met alle indrukken nog vers in het geheugen. In de middag zijn wij via Wenen naar Amsterdam gevlogen en met de trein naar Friesland gereisd. Om half elf ’s avonds waren wij weer thuis, veel ervaringen en vrienden rijker. Het was een voorrecht om dit te mogen doen.
